Het lege veld

Nou ja, het is niet helemaal leeg. De treurwilg staat er midden in, maar verder is er alleen gras. Het is het veld tussen het bos en de school in, waar je bijvoorbeeld dwars doorheen loopt als je van de stallen komt, maar ook van veel andere plekken, of als je naar de watervallen gaat. Het is er leeg, er staat af en toe een bloemetje, maar er is opzich niet zo veel interessants te vinden.

Personen: Vrij
Regels: Vrij

Alice liep over het veld terug naar school. Ze had niet eens opzij gekeken toen het meisje "hoi" had gezegd. Ze slikte even bijna onmerkbaar, maar bleef voor haar uit kijken, alsof ze het meisje niet gehoord had. Het leek misschien onbeleefd, maar voor Alice was het de manier van leven geworden, en ze wilde het niet verbreken, dan voelde ze zich slap en niet fijn. Ze hield er niet van zich open te stellen of ook maar te praten tegen vreemden. Met vlugge pas liep ze door, haar mantel en haar achter zich aan wapperend.

Ik zuchtte, contact zoeken met een boomtrul was nog makkelijkder dan met dit meisje. Maar ik was niet iemand die snel opgaf en liep snel achter haar aan met een wapperende mantel. Ik ging weer naast haar lopen 'ik bijt niet.' Ik grijnsde even.

Alice beet even op haar lip, maar besloot nog steeds niets te doen. Ze mocht het blijven proberen, maar Alice was niet van plan om toe te geven, en ook Alice kon als de beste iets volhouden. Ze streek even een haarlok uit haar gezicht, alsof er nog steeds verder niemand was, en ze alleen over het veld liep.

Ik zei niks en bleef naast haar lopen. Als ze het zo wilde spelen deed ik dat ook. Ik zei nog steeds niks en haalde een pluk haar uit mijn gezicht en deed het weer opnieuw in een staart. Mijn mantel wapperde achter me aan.

Alice slikte opnieuw, en balde haar handen tot vuisten. Niet omdat ze boos was, maar dat was hoe ze altijd deed als ze gespannen was. Bijna niemand bleef het zo lang proberen. Meestal begrepen ze al snel dat het onbegonnen werk was, en lieten ze het maar zo. Dat gebeurde in het weeshuis altijd.

Ik glimlachte en keek naar haar vuisten. 'Wie ben je?' Ik keek haar nieuwschierig aan en haalde weer een pluk haar uit mijn gezicht terwijl ik voor me uit keek en mijn ogen tot spleetjes kneep.

Voor het eerst keek Alice op. Haar ogen vingen de blik van het andere meisje eventjes. 'Niemand.' Hoorde ze zichzelf zeggen. Het was het antwoordt dat ze had aangeleerd vroeger. 'Als je niemand bent heb je niets te klagen.' Werd er altijd gezegd. En Alice had geluisterd, en geloofde het. Nu wist ze wel dat ze niet niemand was, maar toch bleef er iets aan haar klagen, waardoor het antwoordt altijd het zelfde bleef. 'Niemand.'

Ik glimlachte 'niemand? Helemaal niemand? Niemand is een niemand hoor.' Ik haalde geiriteerd een pluk haar uit mijn gezicht en keek weer voor me uit.

Alice antwoordde even niet. 'Niemand heeft wat aan mij.' Verklaarde ze kalm. 'Dus dan zou ik net zo goed een niemand kunnen zijn, niemand zou me ooit missen.' Dat is al mijn hele leven zo. Voegde ze er in gedachte naar toe.

Ik keek haar aan 'je vergist je, er is altijd iemand die je zal missen.' Ik glimlach.

Ik keek voor het eerst opzij. 'Mijn ouders en mijn kleine zusje zijn de enige die ooit van me gehouden hebben.' Het kwam en misschien killer uit dan ze gewild had, maar ze kon zichzelf niet inhouden. 'Mijn ouders zijn dood, gestorven aan een "ongeluk"'- dat laatste woord sprak ze heel sarcastisch uit- 'en mijn zusje heb ik vanaf mijn achtste niet meer gezien, waarschijnlijk denkt ze niet meer aan me. Dat is beter, het is beter dat ze die pijn niet voelt.' Met die woorden leek het alsof er een mes door haar hart stak, maar ze liep stug door en keek weer voor zich uit.

Ik zuchtte onhoorbaar en liep achter haar aan. Ze verdiende het niet om alleen te blijven en zich rot te voelen. Ik veegde een pluk uit mijn gezicht en keek naar de achterkant van haar hoofd en knoopte mijn mantel weer wat verder dicht.

Alice slikte even, bijna onmerkbaar. Ze kneep haar handen weer even tot vuisten, maar ontspande ze toen weer, en haalde even diep adem. Ze streek een haarlok achter haar oor, en frummelde aan haar eigen vingers, die ze daarna in elkaar verstrengelde.